Ўзи ўтирган самолёт ўриндиғининг тепасида тик туриб олган йўловчиларни кўрган Ханс Верел ажабланиб сўради: “бу автобусми ёки самолёт?”.

1994 йил Тошкентнинг “Пахтакор” клуби голландиялик Ханс Верелни ишга таклиф қилганди. У тахминан юқоридаги каби шароитда ишлашга мажбур бўлди. Ўзбекистон ёш давлат бўлгани учун, барча соҳаларда янгиланишга муҳтож эди.

 

Олти ёшлигимда Ханс уйимизга аёли ва қизи билан келиб, меҳмон бўлганди. Онам ўз қўли билан пиширган таомлардан татиб кўриб, бу мамлакатда ўзи учун кашф қилган энг яхши хулосаси ўзбек аёли экани ҳақида айтди. Мен унинг кўринишини, қарашларини, ҳатто овоз баритонига қадар эслаб қолганман. Кейинроқ отамнинг ҳикояларидан унинг кимлиги ва қандай инсон экани ҳақида билганман.

Одатда ҳафтанинг якшанба кунларини газеталарга мақола ёзиш учун ҳеч ким ҳалал бермайдиган ишхонамда ўтказаман. Йўлга тушиш олдиган аёлим қизиқсиниб қараётган кумуш қошиқ сабаб Ханс Верелни эслаб қолдим. Газета ўқиш одамлар учун йилдан-йилга эскилик сарқитига айланиб бораётган бўлса-да, шу сонда Верелни эслашга қарор қилдим.

Ўша кумуш қошиқни Ханс уйимизда меҳмон бўлган куни совға қилганди. Бизда Голландиядан келган бошқа буюм қолмаган. Мен ва укам учун олиб келинган журналлар йўқ бўлиб кетди. Ўша журнални бўяш учун тақдим этилган мўйқаламлар билмадим қаерда қолган. Қошиқ эса бир неча йиллардан буён жовонда туради. Баъзида уни қўлимга олиб, ичида акс этган камбағал нидерланд деҳқони ва унинг оиласи кечки овқат олдидан ҳомуш ўтирган лавҳага бир зум тикилиб туришни ёқтирардим.

Ишга келгунимча Ханс ҳақида хаёл суришга мажбур бўлдим. Унинг даврида “Пахтакор” чемпионатнинг учталигига ҳам кира олмаганди. Бу бугунги кун мухлиси учун ғалати кўриниши табиий. 2002 йил янги раҳбарият билан ўзининг гуллаган даврини ўтказган “Пахтакор”, Ханс Верел давридаги аҳволни балки ҳазм қила олмас. Лекин мен негадир ундай ўйламайман.