Киритилган сана: 2012-03-26 17:32

Рўзғорга у-бу нарса олиш учун бозорга тушдим. “Хўжайка” қилиб берган рўйхатдаги ҳамма нарсаларни харид қилиб бозор эшигидан чиқаётсам бир лўли хотин ёнимга яқинлашди.

-Кел, ука, фол очиб қўяман!

Бунақа нарсаларга умуман ҳушим йўқ эди, унинг гапига эътибор бериб ўтирмадим.

Йўлимда давом этаётсам, ортимдан яна гап отди:

- Эртага ютқазасан!

Бутун ўй-хаёлим терма жамоамизнинг эртанги ўйинида бўлганлиги туфайли лўли аёлнинг бу гапи мени тўхтатиб қолди. Ишониб ишонқирамай, яна йўлимда давом этдим. У эса ортимдан эргаша бошлади.

- Йўлинг бойланган, айланай! Санга ёмон қилишган. Омади келмасин, деган. Оёғи синсин деган. Тренери уйинга ўйинга қўймасин, “запаска”га михлансин, деган.

Унинг охирги жумласи мени батамом тўхтатди. Бошқа томонга буриб юборди-ю, опахон! У мени футболчи деб ўйлаётган экан.

- Хўш, хўш? – дедим қизиқсиниб.

- Очиқ варатага ҳам гол уролмасин деган, сал югурса, ўпкаси шишиб кетсин деган...

- Хўш, яна-чи?

- Гол урса фақат ўзини дарвозасига урсин деган...

- Кейин-чи?

- Камандаси охирги ўриндан кўтарилмасин деган...

Лўли аёлнинг мени футболчи деб ўйлаётганидан кўра, унинг футбол ҳақидаги тушунчалари яхшилиги мени кўпроқ ҳайрон қолдираётганди. Билмадим, балки, устимдаги спортча костюими сабаб шундай ўйлаётгандир, ё бошқа сабаб... Лекин мен ҳам қизиқиб сўрашда давом этавердим:

- Чатоқ-ку? Шуми холос?

- Э-э, бу ҳали ҳолваси! Ҳеч қайси каманда сани олмасин, камандасиз қолиб кетсин, трансфер нархинг бир сўм бўлиб қолсин, деган! Ўша бир сўмгаям оладиган каманда чиқмасин деган! Юз минг берсанг балоларни ҳайдайман!

Шу жойида ўзимни тутиб туролмадим, кулиб юбордим. “Қўйинг-е, опой!” дея йўлимда давом этдим. Рост-да, футболчи бўлмасам, оддий бухгалтер бўлиб ишласам, нега мени футболчи дея ўйлади экан? Тўғри, дўстлар онда-сонда тўпланиб футбол ўйнаб турамиз. Лекин мени ҳеч қандай мураббийим ҳам, заҳира ўриндиғи ташвиши қийнамас эди.

Уйга келиб ҳам бироз бош қотирдим. Сўнг бир нарсалар аён бўла бошлади. У аёлга учрамсимдан бироз аввал дўстим билан телефонда суҳбатлашгандим. Ўша суҳбатни нуқта-вергулигача эсладим. Суҳбатда эртага футбол ўйнаш учун йиғилишимиз, мен албатта гол уришим ҳақида гаплашгандик. Лўли аёл шуни эшитиб қолган бўлса керак.

Яна бир куни бозоргга тушиб, уни яна учратдим. Ундан нега мени футболчи деб ўйлаганини сўрадим.

- Телефонда кимгадир “гол ураман, бугун ютамиз” дединг. Кийиминг ҳам “спортивний” эди. Ман сани футболчи деб ўйлопман. Алдаб, пулингни шилмоқчийдим, ўхшамади! – дея тан олди.

- Қойил, сизга! – дедим, - орада ўхшатиб ҳам турибсизми?

- Ўхшатопман, - дея суҳбатни давом эттиргиси келмай, - Энди, сан укам, йўлингдан қолма, ман тирикчилигимни қилай.

Бошқа гапирмадим, бошимни сарак-сарак қилганча йўлимда давом этдим. Унча узоқлашмаган эдим, ортимдан унинг овози эшитилди:

- Ҳой, йигит!

Мен ўгирилиб қарадим. У эса кулганча деди:

- Сан буғолтирсан!

Мен нима дейишимни билмай туриб қолдим. Эгнимда ёки қўлимда касбимни эслатувчи ҳеч нима йўқ эди, телефонда ҳам ҳеч ким билан гаплашмаган эдим...

Фикр билдиринг:

ФИКР БИЛДИРИШ УЧУН РЕГИСТРАЦИЯДАН УТИШ КЕРАК!

Билдирилган фикрлар: