Якшанба оқшомида бутун мусобақа давомида чароғон бўлиб турган рус ўлкаси осмони финал якунига етганидан сўнг қора булут қоплашига изн берди. Ёмғир ёға бошлади. Гўёки Хорватиянинг мағлубиятига ачингандек.
Айнан шунинг учун ҳам мақоламиз сарлавҳасини бироз ўзгартириб, моҳиятимизга мос равишда «Москва кўз ёшларга ишонади» деб номладик.
Хорватия. Эҳ, Хорватия, Хорватия! Атиги 4,5 миллион аҳоли яшайди. Биздан етти баробар кам. Майдони эса жуда кичик. Дунёда 126 ўринда туради. Аммо ўзига хос «нимадир»и бор? Мундиалда ҳаммага ёқиб қолганди-я? Ярқ этган юлдузи йўқ, аммо меҳнаткаш йигитлардан тузилган аҳил жамоа. Бу шундай жамоа, мураббийи шундай эдики, муаммоларга тўла ҳужум чизиғи бўлса ҳам ватани учун майдонга тушишдан бош тортган футболчисини мусобақа давомида четлатишга қодир! Ватани учун тўп суришни афзал деб билган ва футболчиларнинг мана шу иши учун ҳам балки финал етиб келгандир?
Модричнинг ёш тўла кўзлари менга футбол жозибадор бўлгани билан аянчли эканини ҳам кўрсатди. Ўз дарвозаси ва рақиб дарвозасига гол урган Манжукичнинг ўйчан қиёфаси, оддий, юртпарварлиги туфайли катта довруқ қозонган кичик юртнинг улкан қалб соҳибаси Хорватия президенти Колинда Грабар-Китаровичнинг юртдошларига меҳр ила далда бериши дилларни тўлқинлантириб юборди. Самодан ёғаётган ёмғир Хорватиянинг мағлубияти жуда кўпчилик учун аламли бўлганини тушунди. Футбол – юлдузлар дегани эмас, якдил жамоа деган тушунчанинг мавжудлигини таъкидлашга уринди. Ёдимга эса бир вақтлар Европа чемпионатида зафар қучган Греция терма жамоасининг бош мураббийи Отто Рекхагелнинг шу сўзлари тушди:
« – Португалия билан финалда ўйнаймиз. Португалия яна финалга чиқиши, ғолиб бўлиши мумкин, бироқ биз бир марта чиқамиз. Бир марта чиқилган жойда эса ғалаба қозониш керак!»