Бу футбол деган нарсага қачон мухлислик қила бошлаганман, аниқ билмайману, эсимни таний бошлаганимда телевизорда футбол кўраётиб “гоооол!” бақирганида дадамга қўшилиб бақирганимларимни эслайман. Шу-шу дадамнинг “касаллиги” менга ҳам юққан. Мустақил бўлдик, дунёга Ўзбекистон номи билан танила бошладик. Ҳар гал мундиал йўлланмаси бой берилганда...
Бу воқеага анча бўлди. Неча сувлар оқиб, неча голлар урилиб кетди. Ҳозир мағлубятларни бироз хотиржам қабул қиламан (ўрганиб кетганман, десам ҳам бўлаверади), лекин у пайтлар ҳар мағлубиятдан сўнг бир-икки ҳафта ўзимга келолмай юрардим, иштаҳам ҳам йўқолиб, касал одамга ўхшаб юрардим... Термамиз ютган кунлари эса оиламда байрам, ўйин тугагач дарҳол ўғил-қизларимнинг қўлларига тўрт-беш сўмдан суюнчи улашардим, албатта, болаларимнинг онаси ҳам қуруқ қолмасди... Ўша куни дастурхонга албатта тансиқ таом тортиларди. Шунинг учун улар менга қўшилишиб ўйин тугагунча мухлислик қилишар эди.
Хуллас термамиз саралаш учрашувларида кўнгилдагидай қатнаша олмаган бўлса ҳам, сўнгги тургача курашни давом эттириш имкониятини сақлаб қолганди. Биринчи ўриндан умид узилган, сўнгги турда ўз майдонимизда Хитойни қабул қилишимиз керак ва ютган тақдиримизда нариги гуруҳнинг иккинчи жамоаси билан “плей офф” ўйнаш ҳуқуқига эга бўлардик. Битта “лекин”и бор эди: гуруҳимиздаги нариги ўйинда Уммон термаси Амирликлар термасини албатта ютиши керак эди .Ўйин муҳимлигидан бу сафар бола-чақамга бошқача ваъда бериб юбордим: “Бугун Ўзбекистон ютса, эртага ҳаммамиз бирга паркка борамиз, бозорга ўтиб ҳаммангизга янги кийимлар олиб бераман! ”
Ютдик ҳам! Ўйин тугашига озгина қолганда Ширшов узоқдан зарба бериб гол урди. Болаларимнинг хурсандилигини кўрсангиз! Телевизордаги шарҳловчи ҳам нариги ўйинда Уммон ютганлигини айтди. Болаларим байрамни бошлаб юборишдию, аммо негадир ичим ғаш бўла бошлади. Астойдил мухлислик қилсангиз кўнглингиз ҳам сезар экан. Кечроқ “Ёшлар” каналидан Уммон билан Амирликлар ўйини дуранг билан тугаганини эшитдиму, бўлганимча бўлдим... Болаларга ваъда беришда бу ёғини ҳисобга олмаган эканман. Аммо ваъда – бу ваъда! Ёмон кайфиятимни уларга билинтирмасликка ҳаракат қилдим, биринчи бўлиб хотиним сезиб қолди.
- Тинчликми, дадаси?
- Ҳа, тинчлик...- дея жилмайиб жавоб бердим, байрамни бузгим келмади.
Эртаси куни икки қизимиз ва ўғлимизни олиб шаҳарга отландик. Менинг эса сира кайфиятим кўтарилмади. Бекатга чиқиб кира машинада кетаётганимизда хотиним секин шивирлади:
-Дадаси, пулингиз камми?
- Йўқ, нега?
- Унда чеҳрангизни очиб олинг, одамни хижолат қиляпсиз...
- Нималар деяпсан?- жилмайишга ҳаракат қилган эдим, ўхшамади: оғзим қийшайиб кетди.
Шундан кейин ёмон кайфиятимга таслим бўла бошладим: болаларимнинг хурсанд бўлиб алланималарни сўрар, менинг эса қувноқликка тиришиб берган жавобларим эса ўхшамасди. Буни улар ҳам сезиб қолишди, шекилли кейин саволлар бермай ҳам қўйишди. Паркдан чиққанимиздан сўнг хотиним “бўлди, уйга қайтамиз” деб қолди.
Ҳасанали ота
Фурқат Қурбонов
Холис таҳлилчи блоги
Жалолиддин Қобилжонов
Яҳёхўжа Улуғхўжаев
Сафарали Сиддиқов
«InterFutbol» газетаси
Ўзбекистон Миллий ахборот агентлиги
Маъмуржон Ибрагимов
Рустам Сулаймонов
.png)
