Ёмон футболчи эмасман, лекин жа унчалик зўр футболчи бўлмасамда, ҳар қалай лигада ўртамиёна ҳисобланган жамоамизнинг ишонгани эдим. Жамоани неча марта голларим билан қутқариб қолганман, аниқ-тиниқ пасларим жамоамизнинг ҳал қилувчи голларига сабаб бўлган. Шунинг учун ҳурматим жуда баланд эди.
Ҳаммаси ўз йўналишида кетаётган эди, бир куни футбол мактабида бирга таҳсил олган дўстим қўнғироқ қилиб қолди:
- Салом, қалайсан? Мени табрикла, "Локомотив"га ўтдим!
Шу куни машғулотда иштирок этгим келмай шуғулландим. Кайфиятим бўлмади, буни мураббийимиз сезиб, хавотирланиб сўради:
- Бирон жойинг оғрияптими?
- Йўқ, - дедим, - ўзимни бошқа жамоада синаб кўрмоқчиман.
Буни эшитиб мураббийнинг капалаги учди. Қўнғироқ қилган шекилли, машғулот тугаши билан қаердандир клубимиз президенти етиб келди. Хонасига чақириб, деди:
- Ҳай, ҳай. Унақа қилма, сен кетсанг биз нима қиламиз? Ишонганимиз сен бўлсанг... Майли, ойлигингни ошираман.
Ойлигим ошди, "Локо"даги дўстимникичалик бўлмаса ҳам, аввалгидан сал кўпроқ ола бошладим. Лекин, барибир, ичим чиқмай юрган эдим, "Пахтакор"да ўйнайдиган яна бир дўстим қўнғироқ қилиб қолди:
- Табрикла, ойлигим ошди!
Яна ниятим бузилди. Шу етмай турганди. Йўқ, бу камлик қилди. Қўшимчасига, қанча топишини ўзим билсам ҳам кайфиятимни янада тушириб олиш учун "Бунёдкор"даги дўстимга қилдим:
- Ойига қанча топардинг, ўртоқ?!
У айтди. Ана, шу керакмиди, менга? Ўзимга ўзининг раҳмим келмади-я!
Эртасига машғулотда кайфиятимни кўрган мураббий клуб президентига яна бир нималар деган шекилли, мени чақиришиб дедилар:
- Сен унча мунчасига парво қилмай, машғулотларда астойдил ишлайвер. Ойлигинг яна ошди.
Бир куни машғулотга шошилиб келаётиб, йўлда бир маст одамга тўқнашдим. Оғзидан ади криб, бади чиқади. Бир-икки тортишдим, копток қилиб тепгим келди, лекин ўзимни босиб йўлимда давом этдим. Ўзимни босдиму, кайфиятимнинг бузилгани қолди. Машғулотга шу кайфиятда тушдим, буни мураббий кўриб клуб президентига етказди. Яна чақиришди.
- Сен хотиржам бўлавер,- дейишди менга, - ойлигингга яна озгина қўшдик.
Зўр-у, дедим ўзимга ўзим. Яна бир куни эрталаб хотиним бутсаларимни ювиб қўймаган экан, жаҳлим чиқди ва мен базада яна тушкун кайфиятда юрдим. Ойлигимга озгина қўшиб қўйишди.
Шундан кейин тез-тез ва сал нарсага кайфиятим бузиладиган бўлиб қолди. Итим касал бўлиб қолганда, клуб ошхонасида гуручнинг ичидан тош чиқиб, тишимни синдираёзганда... ойлигимга қўшавердилар. Пулни қаердан топаяптилар, тўғриси, билмайман. Бориб-бориб топишим анави "гранд"ларда ўйнайдиган ўртоқларимникига яқинлашиб қолди. Мен эса яна ўша олдингидай хушчақчақ одамга айландим. Клуб раҳбарлари ҳам енгил нафас олиб қолишди, рангларига ранг қўшилиб қолди.
Яна бир куни эрталаб машғулотга кетишдан аввал хотиним билан уришиб қолдик. Кечагина тунда яхши эдик... Мен "у" дедим, у "бу" деди, хуллас ҳаммада бўладиган эр-хотин уриши. Қаттиқ уришиб юборибман, буни йўлда англадим. Бироз афсусландим, кайфиятим тушди... Шу кайфият билан базага кириб бораётиб клубимиз президентига дуч келиб қолибман. Кайфиятим ёмонлигини кўриб, у бир сесканиб тушди. Сўнг ёнимга яқинлашиб, кўзларини мўлтиратиб:
Ҳасанали ота
Фурқат Қурбонов
Холис таҳлилчи блоги
Жалолиддин Қобилжонов
Яҳёхўжа Улуғхўжаев
Сафарали Сиддиқов
«InterFutbol» газетаси
Ўзбекистон Миллий ахборот агентлиги
Маъмуржон Ибрагимов
Рустам Сулаймонов
.png)
