Ayolimning bir g‘alati odati bor. Uydan chiqayotganimda ust-boshimni katta sinchkovlik bilan nazoratdan o‘tkazmasa, ko‘ngli joyiga tushmaydi. Agar egnimga qandaydir ip-pib ilashib qolganini ko‘rsa bormi, jon talvasasida yulib otadi. Nima deydi deng, agar o‘shanday holatda ko‘chaga chiqib ketsam, boshi ochiq jononlarning ishvasi beixtiyor meni o‘ziga jalb etarmish. Aksiga olib, kiyimdagi daydi ip “boshliq”ning o‘tkir nigohidan chetda qolib ketgan kuni, bironta go‘zal kaminaga qayrilib ham qaramaydi. Shundanmi, irim-jirimni jinim suymaydi…
Ayollar-ku, o‘z nomi bilan — ayol, qiyshiq qovurg‘adan yaralgan. Oldi-qochdi gaplarga ishonuvchan bo‘ladi. Keyingi yillarda diydasi qattiq erkaklar, deylik futbol murabbiylarining ham shaytoniy vasvasalarga mukkasidan ketayotganiga nima deysiz!? (Soqoliga oq oralagan kap-katta erkak oldidan qora chuvalchang o‘tib ketsa ham, yetti qadam orqaga yurib tursa g‘alati-da).
Masalan, go‘ring nurga to‘lgur Luis Aragones, “sap-sariq” irimchi bo‘lgan. Ya’ni, murabbiy o‘lmasidan burun, sariq rangdan o‘lgudek qo‘rqqan, uni xavf-xatar belgisi deb ishongan ekan. Aytishlaricha, Raulning terma jamoadan sazoyi bo‘lishiga ham, qaysidir o‘yinoldi mashg‘ulotiga sariq futbolkada kelgani sabab bo‘lgan emish. Boyaqish, ustozining “sariqafobiya”ga chalinganini sezmaganda. Ammo, Aragones bilan bog‘liq eng “dahshatli” voqea keyinroq, Germaniyada sodir bo‘lgan. O‘rtoqlik uchrashuvini o‘tkazish uchun Dortmundga qo‘ngan ispan delegasiyasini mahalliy malaklar bejirim gullar bilan kutib olishgan. Tabiiyki, chechaklarning rangi sariq edi. Shundan bo‘lsa kerak, nemis parivashlari Aragonesdan iltifot o‘rniga, o‘ng qo‘lining o‘rta barmog‘ini ko‘rishgan…
Fransiyada ham yana bitta oqsoch irimkash bo‘lardi, topdingiz
Davomi