Avvalambor, sarlavhamiz mavzuga biroz mos emasga o‘xshaydi. Lekin, shuni ishonch bilan ayta olamanki, bu ayni haqiqat. Ha, men o‘zim yoshlik chog‘larimdan Zidan, Nedved, Shevchenko, Ronaldo, Rivaldo singari yulduzlar o‘yinlariga mahliyo bo‘lib futbolni sevib qolgan bo‘lsam kerak. Yoshligimdan futbol bilan bir necha yil shug‘ullandim. Ishonasizmi, mashg‘ulotlar bo‘ladigan kun men uchun xuddi bayramdek edi. Mashg‘ulotlarga hammadan oldin borib olardim-da, kutib o‘tirardim. “Bu qanday his ekan-a” deb o‘ylayman hozir. Futbol murabbiyimiz qo‘lida to‘p ushlagancha mashg‘ulotlarga kelayotganini uzoqdan ko‘rsam yuragim hapqirib ketardi. Demak, bugun mashg‘ulot bo‘larkan (ko‘pincha besabab kelmasdilar). Asta-sekinlik bilan ulg‘aya boshladik, ota-onam futbolga jiddiy e’tibor berishmadi. Bora-bora ulg‘ayib katta hayot tashvishlariyu tirikchilik meni futboldan batamom uzoqlashtrib yubordi. Lekin, yuragimdagi futbolga harislik zarracha o‘zgarmagan. Bu faqat menda shunaqa deb o‘ylardim, keyin bilsam menga o‘xshagan futbolga “oshiq” bo‘lib, uning “visoli”ga yetisha olmaganlar yer yuzida millionlab ekan! To‘g‘risi, futbolni chakki o‘ynamas edim. Hozirgi o‘zbek futbolchilarning ko‘pi bilan zamondosh bo‘lganim uchunmi yo ular bilan birga o‘ynash nasib qilgani uchunmi o‘zimni ular bilan ko‘p solishtiraman, ulardan hech ham kam xisoblamas edim. Hozir ham shunaqa fikrdaman (man-manlikka yo‘ymang). Bu sevgim visloliga yetolmagan bo‘lsam ham, unga bo‘lgan muhabbatim hech ham kamaymagan. To‘g‘risi, o‘tgan yili bir ishdan keyin yuragimdagi chuqur armon bo‘lib qolgan bir fikirdan qutuldim.
Bu o‘sha juda ko‘pchiligimizning ichimizni tirnagan fikr: “Agar, futbolchi bo‘lganimda katta yutuqlarga erisha olar edim”. Ishxonamizda bir yoshroq yigit bor edi, o‘sha meni havaskorlar o‘rtasidagi turnirda o‘zlarini jamoasida o‘ynab berishimni iltimos qildi. Qaysi futbol “kasalligi”ga chalingan muxlis bu taklifga yo‘q deydi?! O‘sha kuni ishdan ertaroq chiqib turnir bo‘ladigan Yunusobod maydonlariga bordik. To‘rtta jamoa yig‘ilgan ekan. Pley-off tizimida o‘tkaziladigan turnirda har bir jamoa 2tadan o‘yin o‘tkazar ekan. Har doimgiday o‘zimga katta ishonch bilan o‘yinga kirishdim. Hakam hushtak chaldi va o‘yin boshlandi. Ishonasizmi, menda darvozga zarba yo‘lashga ham imkoniyat qoldirishmadi. Raqibimiz o‘yinchilari o‘sha paytlari moda bo‘lgan Gvardiolaning mayda pas uslubida harakat qilar edi. Jamoaning o‘yinchilari bir-birlarini juda ham yaxshi tushunib o‘ynashardi. Tezkor paslar bizni holdan toydirdi, raqib birin-ketin gollarni kambinasiyalar orqali yog‘dirib tashladi. Men shunda bir narsani sezdimki, hozir bizga qarshi o‘ynayotgan yigitlarning hammasi, katta gapirish bo‘lmasa, bemalol Yevropa darajasidagi tayyor futbolchilar edi. Ayniqsa, jamoa sardorining o‘yini xuddi Xavini eslatardi. O‘yin yakunlandi va men sekin maydon tashqarisiga o‘trdim. Ichim bo‘m-bo‘sh edi. Chamamda mini-futbolchilar bilan o‘ynadik shekilli deya o‘zimga taskin berdim. Meni bu yerga olib kelgan hamkasbim asta yonimga kelib o‘tirdi. Sekin so‘radim: “Anavi yigitlar kim?” U: “Ular bozorda savdo qiladigan yigitlar”, — deya kulib qo‘ydi. Men quloqlarimga ishonmasdim. Nahotki?! Hamkasbimdan qayta so‘radim, u “ha” deb menga javob berdi. Sekin gapini davom ettirdi:
“Bu yigitlarning ko‘pchiligi katta futboldan moliyaviy kamchilik evaziga ketishlariga to‘g‘ri kelgan. Anovi Xaviga o‘xshagan bolani ko‘ryapsizmi?”, — deya ularning sardorini ko‘rsatdi. Men boshimni irg‘adim. “O‘sha yigit bizning boysunlik, bundan bir necha yillar avval poytaxt jamoasiga otasi yetaklab olib kelgan ekan. Ko‘rikdan o‘tgach, otasidan qanchadir miqdorda pul so‘rashgan ekan. Shunda darg‘azab bo‘lgan ota “Bunaqa boshlanadigan ishning oxiri xech qachon baxayr bo‘lmaydi”, degancha qo‘lidan yetaklab uyga qaytib ketgan ekan”.
Men anchagacha undan ko‘z uzmay o‘tirdim. Unda ham xuddi mendek “Muhabbatiga yetolmagan oshiqlar”ning ko‘zlarida bo‘ladigan mungni sezdim. Turnir tugadi. Biz oxirgi o‘rinni oldik. “Xavi”ning jamoasi g‘olib bo‘ldi. Final o‘yinida “Xavi” jarima zarbasidan juda ham chiroyli zarba berib hisobni ochdi. O‘yin yakunlanayotganda qarshi xujumda raqib jamoaning 3 o‘yinchisini aldab, hisobni 2:0ga yetkazdi. Havaskorona o‘tkazilgan turnir yakunlandi. Hamma 2-3 soat mobaynida hatto eslamagan hayot tashvishlariga singib ketta boshladi.
Men kiyinib bo‘lgach darhol “Xavi”ni qidirdim. U jimgina jilmayib jamoasi bilan maydon chetida suv ichib o‘tirar edim. Ularga yaqinlashdimda hammani g‘alaba bilan tabriklab, “Xavi”ni xuddi qadrdonlarimdek mahkam bag‘rimga bosib qo‘ydim. Keyin indamay orqamga o‘girilib keta boshladim. Ichimda “Xavi” haqida o‘ylardim. Futbolimizga hozir shunday yigitlar yetishmayotganini ichimdan sezdim. Bunaqa iste’dodlardan yurtimizda minglab topilsa kerak. Agar o‘shanda “Xavi”ning dadasi pul topa olganda balki hozir futbolimiz ajoyib yarim ximoyachiga ega bo‘lgan bo‘lalarmidi?! To‘g‘risi, o‘sha turnirdan so‘ng qalbimdagi birinchi muhabbatimga mendan ham loyiqroqlarni ko‘rgach ko‘nglim ancha taskin topdi.
Xayriyatki, endi ancha-muncha narsalar o‘zgarmoqda. Sekin-sekin bu jabhalarda ham o‘zgarishlar bo‘lishini kutib qolamiz. Bu xikoyamdan maqsad hammaning yuragining bir chetidagi shirin armonini qo‘zg‘ash emas, shunchaki, ayni paytda millionlab odamlarning orzusi bo‘lgan futbol o‘ynashdek baxtga muyassar bo‘lgan futbolchilarimizga qarata murojaat qilishdir:
Yurakdan o‘ynang yigitlar, o‘yinlaringizni ko‘rib yuraklarimiz hapqirib ketsin. Boringizni berib o‘ynang, yigitlar, toki hech kim tashqaridan turib “men shundan yaxshi o‘ynardim”, — deya olmasin. Bizning armonlarmiz sizlarda ushalsin!
Yahyoxo‘ja ULUG‘XO‘JAYEV
Ҳасанали ота
Фурқат Қурбонов
Холис таҳлилчи блоги
Жалолиддин Қобилжонов
Яҳёхўжа Улуғхўжаев
Сафарали Сиддиқов
«InterFutbol» газетаси
Ўзбекистон Миллий ахборот агентлиги
Маъмуржон Ибрагимов
Қаҳрамон Асланов
Шуҳрат Шокиржонов
Шерзод Ражабов
