Futbol jurnalistikasida mehnat qilayotgan kasbdoshlarim haqida haqoratomuz fikrlarni ko‘rib qolsam, ularni himoya qilish funksiyasi avtomatik ravishda ishga tushadi. To‘g‘ri, sohada ishlayotgan hamma zo‘r emas, besh qo‘l barobar bo‘lmagani kabi (o‘zi qaysi sohada hamma zo‘r?) Ammo futbol orqasidan non topayotgan qolganlar bilan solishtirganda, futbol jurnalistlari ancha oldinda ekani rost. Buni har qanday davrada isbotlab berish qo‘limdan keladi, ensangiz qotmasin.
Mavzuni ochishimga ikki sabab bor. Biri terma jamoalar markazi xodimining subutsizligi, ikkinchisi “Sho‘rtan” matbuot xizmatining yumaloq maqolasi. Har ikkisida ham futbol jurnalisti haqorat ostida qoldi. Yakunda esa aynan uning fikri to‘g‘ri bo‘lib chiqdiki, haqoratlagan tomonning chakagi o‘chdi, biroq o‘sha ikki tomon g‘ururi rasman uzr so‘rab qo‘yishga yaramadi. Shunisiyoq kim aslida kim ekanini ko‘rsatib turibdi.
Jurnalist har jabhada haq degan fikrni ilgari surmayman. Hamma qatori u ham xato qiladi, adashadi. Ammo kasbiy prinsiplaridan to‘g‘ri foydalanayotgan bo‘lsa, tushunmay turib balchiqqa botirib qo‘yish g‘irt noto‘g‘ri narsa.
Terma jamoalar markazida mehnat qiladigan xodim bor, aloqalarimiz yaxshi, ruschasiga aytganda trudogolik, harakatlarini qadrlayman. Hozir uni eslasam, Mourinyo “Real”ni qo‘lga olgan davr yodimga tushaveradi. Ayrim futbolchilarni umuman tanib bo‘lmay qolgandi, esingizdami? Anchelotti esa yana hammasini o‘z izmiga tushirdi. “Futbol professori”ning termaga tashrifi shunday taassurot qoldiradi. Men ungacha do‘stimizning chiqishlarini ko‘rmaganman, “professor” tashrifi uni ilg‘or qildi. Biz aqllimiz, siz esa tupoy, deyiladi hozir.
Xullas, jurnalist Vitaliy Denisov jarohati haqida yozib,
Davomi