Ikki yil davomida ustimizdan kulishdi. Ming la’nat hammasiga!
Samvel Babayan termani bir joyiga tiqajagi haqida ikki yil javradik. Tiqdi mana, go‘yoki aytganlarimiz to‘g‘ri chiqqanidan kerilmog‘imiz kerak. Biroq shu kecha aytganlarim quruq safsata bo‘lib, millionlar oldida yer bo‘lib qolsam ham, futbolchilarni Jahon Chempionatida ko‘rishga rozi bo‘lib stadionga bordim. Bunda yaxshi bir futbol emas, Babayan qo‘ygan sirkni ko‘rib qaytdim.
Ba’zida antiqahramonlarga ham haykal qo‘yish kerak. Samveljonga deyarli shotir tushgan do‘stimizning aytganlari jo‘yali chiqib qoldi. Odamlar bir nima uloqtirib turishi, har ko‘rganida tupurib o‘tishi uchun ham haykal kerak chamamda. Bu odamga boshqa gapim yo‘q. Uning arazi ham, gaplari ham, ishlari-yu, o‘zigacha bir tiyin. Bu endi isbot talab qilmas haqiqat.
Biz hozirgacha qurgan davlat va jamiyatning asl yuzi yorqinroq ko‘rinadi ko‘zguda. OAV, muxlislar, o‘zga mutaxassislar bosh murabbiydan rozi emas, biroq ularga jazo bo‘lsin uchun Babayan oxirigacha olib qolindi. Masalan, Lippi boshidanoq Xitoyni boshqarganida, Bora Milutinovich kabi bemalol jamoasini mundialga olib chiqardi. Koreya, O‘zbekiston, Qatarni yengadigan, Eron bilan bemalol durang o‘ynaydigan jamoaga asos sola bilgandi u. Demak, tuzukroq mutaxassis vaqtida olib kelinganida, so‘nggi ikki o‘yinda balki O‘zbekistonni qutqarib qolishi mumkin edi. Rahbariyat esa Babayanga oxirigacha imkoniyat berdi.Bu endi bizni “o‘ldirish” emas, o‘lganning ustiga chiqib tepish edi. Ommaning fikri bir tiyin futbol rahbarlariga, na kattasi, na kichigi chiqib tushuntirish berdi. Har safar matbuot xizmati bor bosimni, tepkini o‘ziga olaverdi, millionlarni sanab olayotgan qorinboylar esa ofisidan chetga chiqishga qo‘rqadi yoki shunchaki istamaydi,
Davomi