Yakshanba oqshomida butun musobaqa davomida charog‘on bo‘lib turgan rus o‘lkasi osmoni final yakuniga yetganidan so‘ng qora bulut qoplashiga izn berdi. Yomg‘ir yog‘a boshladi. Go‘yoki Xorvatiyaning mag‘lubiyatiga achingandek.
Aynan shuning uchun ham maqolamiz sarlavhasini biroz o‘zgartirib, mohiyatimizga mos ravishda «Moskva ko‘z yoshlarga ishonadi» deb nomladik.
Xorvatiya. Eh, Xorvatiya, Xorvatiya! Atigi 4,5 million aholi yashaydi. Bizdan yetti barobar kam. Maydoni esa juda kichik. Dunyoda 126 o‘rinda turadi. Ammo o‘ziga xos «nimadir»i bor? Mundialda hammaga yoqib qolgandi-ya? Yarq etgan yulduzi yo‘q, ammo mehnatkash yigitlardan tuzilgan ahil jamoa. Bu shunday jamoa, murabbiyi shunday ediki, muammolarga to‘la hujum chizig‘i bo‘lsa ham vatani uchun maydonga tushishdan bosh tortgan futbolchisini musobaqa davomida chetlatishga qodir! Vatani uchun to‘p surishni afzal deb bilgan va futbolchilarning mana shu ishi uchun ham balki final yetib kelgandir?
Modrichning yosh to‘la ko‘zlari menga futbol jozibador bo‘lgani bilan ayanchli ekanini ham ko‘rsatdi. O‘z darvozasi va raqib darvozasiga gol urgan Manjukichning o‘ychan qiyofasi, oddiy, yurtparvarligi tufayli katta dovruq qozongan kichik yurtning ulkan qalb sohibasi Xorvatiya prezidenti Kolinda Grabar-Kitarovichning yurtdoshlariga mehr ila dalda berishi dillarni to‘lqinlantirib yubordi. Samodan yog‘ayotgan yomg‘ir Xorvatiyaning mag‘lubiyati juda ko‘pchilik uchun alamli bo‘lganini tushundi. Futbol – yulduzlar degani emas, yakdil jamoa degan tushunchaning mavjudligini ta’kidlashga urindi. Yodimga esa bir vaqtlar Yevropa chempionatida zafar quchgan Gresiya terma jamoasining bosh murabbiyi Otto Rekxagelning shu so‘zlari tushdi:
« – Portugaliya bilan finalda o‘ynaymiz. Portugaliya yana finalga chiqishi, g‘olib bo‘lishi mumkin, biroq biz bir marta chiqamiz. Bir marta chiqilgan joyda esa g‘alaba qozonish kerak!»