Esimni taniganimda viloyatimizdagi insonlar faqat bir jamoaga muxlislik qilishardi. O‘sha jamoa o‘yinlarini ko‘rish uchun odamlar atrof tumanlardan stadionga oqib kelardi. Cho‘qqida yurgan davrlari edi...
Bilasizmi, har bir ko‘ringan tog‘ning chuqur jarligi bo‘ladi. Cho‘qqiga chiqqach, kun kelib pastga tushishga to‘g‘ri keladi. Zohiran navbatdagi cho‘qqini zabt etish uchun. Botinan esa osmon qadar balandlikka chiqib, manzaradan boshi aylanib, o‘zini yo‘qotib qo‘ymasliging, yana olg‘a qadam tashlashing uchun senga ana o‘sha chuqurlar kerak bo‘ladi.
Moziyning tubsiz jarliklarida qolib ketgan, cho‘qqiga chiqish uchun o‘zida kuch, matonat topa olmayotgan bir klubning hayotiga nazar tashlamoqchiman.
Bugun uni ko‘rganimda achinish hislari tanimni egallaydi. Shonli o‘tmishi yer bilan bitta bo‘layotgan, an’analariga xilof ish tutib, tirgak insonini yo‘qotgan, boshqaruvni izdan chiqargan klub avvalgisining soyasi kabi ham emas.
Bilasizmi, u shunaqa klub edi. “Paxtakor”ga qarshi yagona kuch bo‘lib maydonga chiqadigan, kuragini yerga tekkizib qo‘yadigan, muxlislarining ajiotajidan lazzat oladigan, o‘z uyida yutqazsa, ertasi kuni muxlislarning qahr-g‘azabiga duchor bo‘lardi. Futbolchi va muxlis o‘rtasidagi munosabat kuchli edi. Har ikkisida g‘urur degan tushuncha bo‘lardi.
Maydon chetidagi mo‘ylovli, talabchan, qattiqqo‘l, “shirinso‘z” murabbiyi bir olam, gol kiritilsa, ishchilar qo‘l mehnati sabab o‘zgaradigan kulgili tablosi bir olam edi. Bir paytlar uning dovrug‘i baland, xalqaro maydonlarda yurt sha’nini munosib himoya qilardi. O‘z uyida istalgan raqib bilan tengma-teng o‘ynar, mag‘lubiyatga osonlik bilan ko‘navermasdi.
Uni boshqacha ko‘raman. Sababi o‘sha klubning futbolga ixtisoslashgan maktabida ta’lim olganman. Nachora, futbolchilik nasib etmadi. Bu ham taqdir. Ammo o‘zidan ko‘plab xotiralar, esdaliklar qoldirdi. Bu klubni bolaligimdan beri bilaman. Suyagim shu klubda qotgan. Bolaligimni eslatadi menga.
Maktabdan ba’zida uning o‘yinlarini ko‘rish uchun qochib ketardik. Nazorat ostida ushlanadigan, qattiq tartibdagi maktab tarbiyachilari ham bizni eplay olishmasdi. Ba’zida esa ular bilan o‘yingohga tashrif buyurardik. Klub stadionining 14 sektoridan o‘yinni tomosha qilish, yashil maydonda shug‘ullanayotgan futbolchilarga havas ila boqish –– bu umuman boshqacha tuyg‘u. Uni boshidan o‘tkazgan biladi. Biz ham eskirib qolgan bo‘lsa-da, ammo fayzli stadionida to‘p surishni orzu qilardik.
Ҳасанали ота
Фурқат Қурбонов
Холис таҳлилчи блоги
Жалолиддин Қобилжонов
Яҳёхўжа Улуғхўжаев
Сафарали Сиддиқов
«InterFutbol» газетаси
Ўзбекистон Миллий ахборот агентлиги
Маъмуржон Ибрагимов
